Zullen we een bos beginnen? is het resultaat van de eerste samenwerking tussen Jaap Robben en illustrator Benjamin Leroy. De eerste keer dat ze elkaar ontmoette was in een café in Breda voelden zij allebei dat dit het begin zou worden van een intense en bijzondere samenwerking. 

De gedichten in Zullen we een bos beginnen? gaan over het uitvergroten van een zandkorrel en tegelijk het verklein van de hele wereld. Het gaat over knolletjes sokken die mishandeld worden in kasten, over een moeder die zoveel lijnt dat ze een puntje is geworden en een auto die verliefd is geworden op zijn caravan. De jury van de Gouden Uil voor de Jeugdliteratuur vatte het erg mooi samen:

‘Jaap Robben dicht volgehouden vanuit een kinderlijk standpunt, wat aanstekelijke verzen oplevert over een knolletje sokken, een geschaafde knie, een verdrietige moeder. Robben houdt het leven van alledag verrassend tegen het licht, via taalspelletjes, milde humor en onverwachtse observaties. Zo bepleit het titelgedicht de aanplant van een bos met bomen die ‘elkaar / uit de wind houden / als het stormt // of in de zondagzon / samen zwijgen’. Dat pleidooi wordt versterkt door de nu eens luchtige, dan weer ernstige tekeningen van Benjamin Leroy. Door de bundel heen dijen ze uit en groeien ze aan, als een aanwassend bos. Door personages te hernemen verbeelden ze eenzelfde troostende samenhang, zodat uiteindelijk ook de bundel van Robben en Leroy een bos gelijk wordt: een reservoir van zuurstof voor het dagelijks leven, een oord van troost en beschutting, een vrijplaats voor pret en spel.’

Gedichten uit deze bundel verschenen in tal van bloemlezingen, op posters bij Plint, er werd een theatervoorstelling over gemaakt door Theatergroep Fien en bijzonder is dat het gedicht Vergeten gezichten een vaste plek heeft gekregen in de binnenstad van Venlo op een muur waar zijn overgrootouders jarenlang voorbij moeten zijn gelopen.